Logopedia

Opieką logopedyczną w naszej szkole objęte są dzieci przedszkolne oraz uczniowie klas I-VIII  z wadami wymowy  jak i zaburzeniami mowy. Uczestnikami terapii są uczniowie typowani na podstawie wyników badań logopedycznych (wykonywanych przez logopedę szkolnego w toku wrześniowych badań przesiewowych) lub na podstawie opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej. Zajęcia odbywają się zazwyczaj indywidualnie. Prowadzone są systematycznie, jeden raz w tygodniu, tj. wtorek, dla każdego ucznia. Program zajęć dostosowany jest do wady wymowy lub zaburzenia mowy, zaś czas trwania, dobór metod i technik terapeutycznych rozpatrywane są w każdym przypadku indywidualnie. Metody terapii dobierane są zależnie od wieku, rodzaju wady, cech osobowości dziecka i jego możliwości psychoruchowych. Często, zwłaszcza z młodszymi dziećmi, zajęcia prowadzone są w formie zabawy, tak aby dziecko zachęcić do pracy. Ważne jest aby  dziecko regularnie ćwiczyło na zajęciach jak i w domu.

Ciekawostki dla rodziców

Rozwój mowy u dzieci

Trzylatek;
•    Rozumie to, co niego mówimy i spełnia proste polecenia; idziemy do łazienki, sprzątamy zabawki.
•    Pytany podaje swoje imię.
•    Próbuje wykonać codzienne czynności wg podanych instrukcji.
•    Zadaje pytania nie zawsze jasno sprecyzowane.
•    Powinien wymawiać prawidłowo; wszystkie głoski samogłoski (nosowe „ą” mogą być wymawiane jako om, on), spółgłoski p, b, m, f, w, t, d, n, l, ś, ź, ć, dź, ń, k, ch, j, ł. Głoski sz, ż, cz, dz, mogą być wymawiane jako ś, ź, ć, dź a głoska r jak l.
Jeśli 3-latek nie wymawia wymienionych głosek zgodnie z normą, mówi tot (kot), jowej (rower) lub mówi z językiem między zębami, to warto skonsultować się z logopedą.

Czterolatek;
•    Rozumie i wykonuje nasze polecenia.
•    Rozpoznaje i rozróżnia kolory.
•    Pytany odpowiada, co robi. Odpowiada na pytanie; dlaczego?
•    Potrafi mówić o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości- czasem myli określenia czasu- jutro byłem u babci.
•    Jest zaciekawiony poprawnością językową, choć zdarzają się w jego mowie niepoprawne konstrukcje gramatyczne.
•    Zadaje dużo pytań.
•    Stosuje neologizmy dziecięce, gdy nie zna właściwej nazwy np. ucho log (lekarz od uszu).
•    Powinien wymawiać; s, z, c, dz, (twardo, z zamkniętymi ustami); głoski sz, ż, cz, dż, mogą być wymawiane jako s, z, c, dz, a głoska r jako l.
•    Nie zmuszamy dziecka do wymowy głoski r, gdyż aparat mowy nie jest jeszcze na to przygotowany i może dojść do nie prawidłowego dźwięku (r- tylnojęzykowe).
Jeśli dziecko mówi z językiem między zębami, nie wymawia głosek przewidzianych dla jego wieku lub wymawia je w sposób zniekształcony (np. dziwne brzmienie głoski r), warto zwrócić się do logopedy.

Pięciolatek;
•    Stosuje wypowiedzi wielozdaniowe, opowiada zdarzenia, opisuje przedmioty i ich zastosowanie, używa różnych przyimków.
•    Uwzględnia kolejność zdarzeń i zależności przyczynowo-skutkowe.
•    Potrafi wyjaśnić znaczenia słów, używa ponad 2000 słów.
•    Dokonuje autokorekty mowy, powoli zanikają nieprawidłowości gramatyczne.
•    Może jeszcze wymawiać r jako l, natomiast sz, ż, cz, dż, ale często pojawia się prawidłowe lub hiperpoprawne brzmienie szałata- sałata, rarka- lalka.
Jeśli  dziecko nie wymawia poprawnie głosek przewidzianych dla jego wieku lub je zniekształca, ma mały zasób słów, z trudem buduje zdania i robi błędy gramatyczne oraz fleksyjne, to warto zwrócić się do logopedy.  

 !!! Zwracamy szczególną uwagę !!!
•    Na każdym etapie rozwoju dziecka uwagę powinien zwrócić sposób wymowy głosek dźwięcznych, np.; samek- zamek, fota- woda. Jest to zaburzenie dźwięczności i wymaga terapii.
•    U dzieci 3-letnich może pojawić się rozwojowa niepłynność mowy, np. maaamaaa wróóóciła. Może ona trwać ok. 12 miesięcy.
•    Sprawdźmy, czy dziecko dobrze słyszy- jak reaguje na pytania, czy nie mówi zbyt głośno.
•    Obserwujemy sposób oddychania dziecka- synchronizacja mowy z oddychaniem jest ważna – mówi na wydechu; małe dzieci mogą mieć skróconą fazę wydechową i zaczynają mówić na wdechu- dlatego tak ważne w profilaktyce rozwoju mowy są ćwiczenia oddechowe.
 •    Przyjrzyjmy się, czy dziecko się ślini zbyt mocno- mogło utrwalić się połykanie trzewne , język leży wtedy na dole i sprawia jakby go było za dużo. 

Im więcej rozmawiasz z dzieckiem, czytasz mu i śpiewasz, tym lepiej będzie mówić!

 

Najprostsze ćwiczenia logopedyczne, które można wykonywać w domu

ü       Ćwiczenia oddechowe:

  • dmuchanie na różne przedmioty, np.: kulki z waty, skrawki papieru, piórka, piłeczki, puch z mlecza, wiatraczki, łódeczki na wodzie itp.(np. zabawa w wiatr);
  • zabawy z użyciem rurki, np.: dmuchanie nad powierzchnią wody w szklance w celu zrobienia dołka, “gotowanie wody” czyli dmuchanie przez rurkę zanurzoną w wodzie, rozdmuchiwanie kaszy, ryżu, piasku, “mecz piłeczek ping-pongowych” czyli wdmuchiwanie piłeczki przeciwnikowi do bramki zbudowanej z klocków, przysysanie lekkich przedmiotów i przenoszenie ich w ten sposób do jakiegoś pojemniczka (zabawa w zbieranie śmieci do kosza), przysysanie wyciętych elementów z papieru (np. części domu – komina, okien, drzwi)i przenoszenie ich na kartkę, by powstał cały obrazek, wydmuchiwanie baniek mydlanych;
  • zabawy ze świecą, np.: “tańczący płomień” czyli delikatne dmuchanie, aby płomień drgał, ale nie zgasł, zdmuchiwanie płomienia z dużej odległości, zdmuchiwanie kilku lub kilkunastu świeczek jednocześnie( zabawa w urodziny);
  • zabawy z wyobraźnią, np.: dmuchanie na talerz gorącej zupy( złączone ręce tworzą talerz), chuchanie na zmarznięte ręce, zdmuchiwanie pyłku z rąk, wąchanie kwiatków, czyli długi wdech, zatrzymanie, powolny wydech;
  • zabawy z wykorzystaniem różnych przedmiotów, np.: nadmuchiwanie balonika, granie na flecie, harmonijce ustnej, grzebieniu, piszczałce, dmuchanie w gwizdek; 

ü       Ćwiczenia oddechowo – fonacyjne:

  • zabawy z samogłoskami, np.: powolny głęboki wdech – ręce unoszą się w górę, powolny długi wydech wraz z fonacją aaaaaaaaaa.... lub oooooooo.... lub uuuuuuuu... – ręce opadają na dół( “syrena alarmowa”), to samo, tylko zamiast ruchu rąk, jednoczesne z wydechem i fonacją rysowanie ślimaczków, wężyków lub dowolnych obrazków;
  • zabawy ze spółgłoskami, np.: naśladowanie odgłosów otoczenia – szumiący wiatr: szszszszsz..., szeleszczące liście: sz, sz, sz, sz, syczący wąż: sssssssss....., wypuszczająca parę lokomotywa: f, f, f, f, fffffffffffff....., jadąca lokomotywa: cz, cz, cz, cz, bzyczenie osy: zzzzzzzzzz...., piłowanie drewna: ż, ż, ż, ż;
  • zawody – kto wymieni więcej na jednym wydechu – np.: imion, kolorów, zwierząt, kolejnych liczb itp.;

śpiewanie prostych znanych piosenek lub improwizowanie własnych;